KADIN...

Herkesin bir kadın tanımı vardır. İyi ya da kötü herkes bir yorumda bulunur. Bilmiyorum bari susayım da “söz gümüşse sükut altındır” sözünü yad edeyim diye hiç kimse düşünmez. Her 8 Martta bir söz karmaşası ve güzel dilek yığını salınır etrafa. Kısa zamanda büyük sözler edilir. Edilir de önemli olan sözü söylemek değil onu yaşamak ve yaşatmaktır. Tüm bu karmaşada kadına sorulamaz: ne yapmak istiyorsun? Hayallerin neler? Sana nasıl destek olabilirim?

Şirketler yarışa girer en etkileyici paylaşımlar için, nezaket yarışı vardır etrafta. Sonra günün sonun da “PUFFFF” uçar gider hepsi kadınlar terkedilir kendi kaderlerine. Tırnaklarıyla, ruhlarıyla başbaşa kalırlar. Çocuğuna davranışın, giydiğin giysi, sürdüğün ruj, kahkahan ve bir dolu konuda gözlerle çevrili halde yaşamaya başlarsın. Ben de varım duygularım, hayallerim var dersin. Dersin de o gün konuşanlar çoktan kendi hayatlarına gömülmüşlerdir. Salınır cılız bir dere gibi hayat, kimsenin kimseye yardım edecek hali yoktur.

Çocuğa kahvaltı hazırlamalar, çamaşır asmacalar, toplantıda söylenecekler, yazılacak yazılar derken kendini bir alev topunun ortasında bulursun. İşte tam o anda sizi bir tek kurtarabilecek

şey vardır. O da sevgidir. Onun naifliği, merhameti, ışığı içinizi aydınlatır ve ısıtır. Bir sakinlik kaplar ruhunuzu.

Yani hepimizin ihtiyacı olan bir gün söz ve vaadler değil sadece sevgi ve anlayıştır. E neticede biz de insanızdır ve ruhumuz da sevilmek, hoş görülmek ister.