AYININ ARMUT ZİYAFETİ

Küçük ayı çok acıkmıştı. Ormanda keyifle ama guruldayan karnı ile yürürken bir armut ağacı gördü. Dallarında hiç armut yoktu ne yazık ki. Bir umutla tüm dallarını gözden geçirdi. Sonunda dalın en ucunda güzel mi güzel sapsarı bir armut gördü. Nasıl heyecanlandı ve ağzı sulandı. Hemen ağaca tırmanmaya başladı. Tırmandı tırmandı dalın ucuna doğru ilerledi. Ancak dal çıtırdamaya başladı. Ağzı o kadar sulandı, midesi avına kitlenen avcı gibi guruldadı. Artık durması söz konusu olamazdı. Uzandı çatırtı daha da arttı. Ve uzandı son bir hamle ile armuda ve uzanması ile kendini yere düşer buldu. Yere sert bir çarpma bekleyerek gözünü kapattı. O kadar da sert bir zemine düşmemişti. Hafifçe doğruldu, bu ağaç yeni budanmıştı ve budanan dal ve yapraklar altına bir yatak gibi serilmişti. Eğer onlar olmasa kesin bir yeri kırılırdı. Ah armuda da o kadar yaklaşmıştım derken bir baktı. Sapsarı, mükemmel armut hemen yanında duruyor düşerken onu da bırakmamıştı. Hemen midesine indirdi enfes armudu. Sapını ve çekirdeklerini bile çıkaramamıştı. Çünkü çok lezzetliydi; yağ gibi kaydı ağzında.