Bir evin içinde can yokken yaşamak nasıldır bilir misiniz? Duvarlara bakarak durmak sessizliğin kafanı bu duvarlara çarptığı hiç oldu mu?
Hep istediniz sakince kafa dinlemeyi. Her şeyde olduğu gibi dozu kararında olunca güzel. Doz aşımı insanı hasta da edebilir öldürebilir de.
Üstüne gelen eşyalar, öksürüğünün yankılandığı yerler öylesine kimsesiz hissettirir seni. Küçükken kaybolmuş dört gözle anneni arıyor ama bir türlü bulamıyor gibi çaresiz bulursun kendini.
Bir sineğin kanat çırpışını duymak, saatin tiktakları ile zamanın geçtiği gerçeği ile yüzleşmek, bir ağustos böceğinin çığırtkanlığı ile gerçekle olması gerekenle çarpışmak, kavrulan otlarla dağılmak, dik duran ağaçlarla hasbihal etmek doğadan kendine dostlar bulmak.
Güvenli bir limana sığınma isteğiyle yavaşça yaklaşmak onlara. Kimi zaman ses istediğinden televizyona koşmak sonra ondan da sıkılmak. Yalnızlık işte böyle bir şey.
En yoğun kalabalıklarda bile yalnız değil miyiz? Yoğun trafiklerde, sürülerde bir sen bir Allah yok mudur zaten? İşte her anda gidilecek en güvenli kapı odur ve hatırla kalabalıklar yalnız yalnızlıklar öğreticidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder